حکم راه رفتن (قرآن)در دین اسلام همه اعمال و رفتار انسان دارای آدابی است و از جمله آنها نحوه راه رفتن است، که قرآن کریم به آن اشاره کرده است. ۱ - راه رفتن مغرورانهراه رفتن مغرورانه و از روی سرمستی حرام است. «ولا تمش فی الارض مرحـا انک لن تخرق الارض ولن تبلغ الجبال طولا؛ و روی زمین ، با تکبر راه مرو! تو نمی‌توانی زمین را بشکافی، و طول قامتت هرگز به کوه‌ها نمی‌رسد.» «ولا تصعر خدک للناس ولا تمش فی الارض مرحـا ان الله لا یحب کل مختال فخور؛ (پسرم!) با بی اعتنایی از مردم روی مگردان، و مغرورانه بر زمین راه مرو که خداوند هیچ متکبر مغروری را دوست ندارد.» ۱.۱ - مبارزه با مظاهر تکبرناگفته پیدا است که منظور لقمان، تنها مساله روی گرداندن از مردم و یا راه رفتن مغرورانه نیست، بلکه منظور مبارزه با تمام مظاهر تکبر و غرور است اما از آنجا که این گونه صفات قبل از هر چیز خود را در حرکات عادی و روزانه نشان می‌دهد، انگشت روی این مظاهر خاص گذارده است. ۲ - اعتدال در راه رفتنرعایت اعتدال و آرامش و وقار، در راه رفتن مطلوبیت دارد. «واقصد فی مشیک..؛ (پسرم!) در راه رفتن، اعتدال را رعایت کن از صدای خود بکاه (و هرگز فریاد مزن) که زشت‌ترین صداها صدای خران است.» ۲.۱ - میانه‌روی در راه رفتن"و اقصد فی مشیک و اغضض من صوتک ان انکر الاصوات لصوت الحمیر" کلمه "قصد" در هر چیز به معنای حد اعتدال در آن است، و کلمه "غض" به طوری که راغب گفته به معنای نقصان در نگاه کردن و صدا کردن است، و بنا به گفته وی غض صوت به معنای آهسته و کوتاه صدا کردن است، و معنای آیه این است که در راه رفتنت میانه‌روی را پیش گیر. ۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حکم راه رفتن». |